Çabuk pes etmeyin.

Çoğu insan kolay pes eder. Hayatın zorlukları karşısında çabuk yıkılır ve vazgeçerler mücadele etmekten. Oysa bazı insanlar vardır ki her ne olursa olsun ayakta kalırlar. Kimi zaman kendileri için isteyerek; kimi zaman da etrafındakiler çabuk yıkıldığı için mecbur kalarak. Her ne olursa olsun çıkış aramak önemlidir. Yoksa kaybolmayı seçmek hem çok kolaydır hem de zahmetsizdir. Güzel olan zoru başarmaktır derler.

Her şey üst üste gelir. Bir şey ters gitmeye başladı mı, genel de her şey tepetaklak olmaya başlar. İşler yolunda gitmez, maddi durumlar terse döner. Hesapta olmayan borçlar veya aksilikler ardı arkasına yağmur gibi gelir. Ne olduğunu anlayamadan başka bir sorun dikilir karşımıza. Hastalıklar baş gösterir. Boğulmaya başlarız. Etrafımızda güvenip te dert anlatacak veya yardımı istenebilecek az insan olduğunun farkına varırız ki bu da duruma son noktayı koyar. Yıkım başlar.

Peki, ne yapmak gerekir? “İyi hissetmek” gerekir her şeyden önce. O kadar sıkıntı ve üzüntünün arasında iyi hissetmek mümkün olabilir mi? Olabilir. Kendine yardım etmek isteyen her insan önce iyi hissetmeyi becerebilmelidir diye düşünüyorum.  Nasıl bir şeydir iyi hissetmek? Bu herkese göre değişken bir kavram olabilir. Kimi iş yaparken, kimi yürürken, kimi duvarları boyarken, kimi çiçekleri düzenlerken kendini iyi hisseder.  Tamam, peki;  kendini bıkkın, kızgın, mahvolmuş ve bitmiş hisseden birisi nasıl iyi hissedecek ki? Yaşamayı seçerek ve durumlar ne kadar kötü olursa olsun düzeleceğine dair bir inancı seçerek; düşüncelerini seçerek…

Ödenmesi gereken borçlar var ve neredeyse meteliğe kurşun atarken bile; şimdiye kadar nasıl dayandığınızı, daha önceki durumlardan nasıl çıktığınızı düşünün. Hep halloldu değil mi? Bir şekilde çözüldü. Gene çözülecektir. Yeter ki çözülmesini isteyin. Başkalarının ne diyeceğinin önemi var mı? Sizin başarısız olduğunuzu düşüneceklerse bırakın düşünsünler. Önemli olan siz kendi hakkınızda ne düşünüyorsunuz?

Dağılmış hissediyorsunuz. İpin ucu o kadar kaçmış ki, nereden başlayacağınızı bile bilmiyorsunuz. Yapacak bir şey kalmamış gibi gözüküyor. Yetersizlik algınızı bir kenara bırakın. Küçük adımlar planlayın. Bu planları yaparken her birinin başına, “ Ya tutmazsa, ya işe yaramazsa” diye eklemeler yapmayın. Olumlu plan yapın, kendinizi baltalamak için değil.

Bütün her şeyin omuzlarınızda olduğunu ve sizi ezmeye başladığını hissedebilirsiniz. Baskı altında olduğunuzu ve daha önceki sorunlarda yaptığınız fedakârlıkları düşünerek işi içinden çıkılmaz hale getirmek size kalmış. Ancak böyle düşünmek size bir fayda sağlamaz. Kaçmak için bahaneler arıyorsanız bunu daha açık bir dille ortaya koyabilirsiniz öyle değil mi?

"Ne yapmak istiyorum" diye sorun kendinize ve dürüstçe cevap verin. Seçme özgürlüğünüz olduğunu unutmayın. Korkularınızla yüzleşin. Sizi engeller ve zorluklar karşısında yıkan ve hayata küstüren sebeplerin altında korkularınız olabilir. Keşfedin onları. Başarısızlık korkusu, parasız kalma korkusu, mükemmel olamama korkusu gibi. Bulun korkularınızı gerçek nedenlerinizi ve yüzleşin.

Her şeyi siyah ya da beyaz olarak görmekten vaz geçin. Var olan sorunu hep varmış gibi düşünmeyin. Güzel olan şeylerin altında olumsuz olabilecek şeyler aramaktan vaz geçin. Yaptığınız işten bir sonuç bile almadan daha önceki işlerinizle kıyaslayıp “Ya olmazsa bu da başarısız olursa !”demeyin. Kendinizi ve başarılarınızı küçümsemeyin, kendinize değer verin. Üzgün olduğunuz anlarda aldığınız kararlar gerçeği yansıtmaz, o kararlarınızı gözden geçirin. Kendinize etiket yapıştırmaktan ve önyargılarınızdan vaz geçin. Yaşadığınız hiçbir şeyi kişisel almayın, bunlar sadece size özel değil inanın.

Herkesin sizi nasıl bildiği, nasıl gördüğü, ne düşündüğü, ne söylediği önemli değil. Siz kendinizi nasıl biliyorsunuz? Siz kendinizi nasıl görüyorsunuz? Siz kendiniz hakkınızda ne düşünüyorsunuz? Siz kendinize ne söylüyorsunuz? Asıl önemli olan bu…

Sevgiyle kalın,

Sy