Aşk, sevgi ve ilişkiler üzerine

Çocukluğumdan hatırladığım şeyler arasında mutlu evlilik, harika ilişki diyebileceğim anılar yok hafızamda. Ebeveynlerimin ki pek mutlu bir evlilik sayılmazdı. Bu yüzden etrafımdaki her evliliği-mutlu evlilik işte budur- diye seyrederdim. Büyüdükçe benim tanık olduğum o mutlu anların bir de dört duvar arasında baş başa kaldıkları zaman izlenmesi ve sonra karar verilmesi gerektiğini keşfettim. Acıttı bu keşif. Acıttı ama gözümü de açtı, daldım araştırmalara…

Büyüdüm kendi aşkımın ve evliliğimin çok öncesinde gene daldım hayallere. Nasıl bir evlilik, birliktelik, beraberlik, ilişki sürdürülmeliydi ki bireylerin her biri ayrı ayrı hem de birlikte mutlu olabilsinler? Zamanla etrafımda şahit olduklarıma baka baka anladım ki plan ve program çerçevesinde olması ihtimal dâhilinde değil. Yaşam gelişiyor, sen gelişiyorsun, ilişkiler gelişiyor; yön değişiyor, yol değişiyor. Planlanan ile gerçekleşen pek de tutarlı olmuyor. Aşk güzel bir şey ama Nasreddin Hoca’nın da dediği gibi : “ Ya tutarsa”

Harika bir evliliğim var. Yirmi yedi yıldır devam ediyor sevgimiz. Artarak, katlanarak, çoğalarak her geçen gün daha mutlu daha keyifli süregelen bir ilişkim, birlikteliğim, beraberliğim, evliliğim var. Sevginin yanı sıra müthiş saygı duyarız birbirimize. Düşünceliyiz, korumacıyız. Eğlenceliyiz, meraklıyız, araştırmacıyız. Ancak asla zorlayıcı ve hükmedici olmadık. Sevgi ve saygının uyumunu kullandık yaşantımızda. İyi geldi…

Biz salt sevdik birbirimizi. Altında başka hiçbir sebep yoktu. Tek istediğimiz birlikte olmaktı. Birbirimizden beklediğimiz veya karşılığını almak istediğimiz hiçbir şey yoktu aramızdaki bağda. Birbirimizin eksiklerini olması gerektiği gibi giderdik birçok konuda ama bu birimizi diğerine karşı üstün duruma asla sokmadı. Tamamlamaya çalışmadık birbirimizi, her birimiz birey olmaya devam ettik ilişkinin içinde. İkimizi bir araya getirip -hah işte şimdi tamamız-demek birimizden birinin var olmadığı anlamına gelirdi bizim için. İkimizde bunu gördük ve birbirimizin varlığına saygı duyduk…

En başından beri neysek oyduk. Farklı davranmadık veya farklı tanıtma gayreti içinde olmadık kendimizi. Olduğumuz gibi davrandık, dürüst ve açık. Yalana yer yoktu bu birliktelikte, gizliliğe hiç yer yoktu. Ne yapmak istediysek özgürce ortaya koyduk kendimizi. Güven o kadar sağlam bir temele oturdu ki bizim ilişkimizde bazen etrafımızdakiler tarafından eleştirildik. “Millet babasına bile güvenmezken sen bu adama nasıl bu kadar güvenirsin?” diye soran çok kişi oldu. Ona güvendim çünkü ben kendime güveniyordum. Ta en başından beri…

Yapmak istediklerimizi, hayallerimizi oluşturduk kâh bireysel kâh birlikte; imkânlarımız elverdiğince, zorlamadan. Bireysel fedakârlıklarda da bulunduk, birlikte fedakârlık ta yaptık yeri gelince. Bunların hiç biri aramızda soruna yol açmadı ya da güç gösterisine. Birbirimizi kalıplara sokmaya çalışmadık, başkalarına benzetmeye çalışmadık, birbirimizin kopyası olmaya ise hiç çalışmadık. Özgün kalmaya çalıştık sadece…

İkimiz birbirimizi severken farkında olmadan kendimizi de sevmişiz aslında. Farkında olmadan diyorum çünkü ilk başlarda bu bilinç ve anlayış düzeyinde değildim.  Zamanla olgunlaşıp da kendimizi sevdiğimizin farkına varınca daha da büyüdü aramızdaki aşk. Sağlamlaştı, temelleri sımsıkı geçti yerin en altına kadar uzandı sevgimizin kolları. Başkalarının söyledikleri veya yaptıkları bizi hiçbir zaman yıkamadı, ilişkimizi sarsamadı. Birbirimize alıştık ve birbirimizi öğrendik. Hala da öğreniyoruz, keşfediyoruz. Sevgiyi ve saygıyı geliştiriyoruz. Biz kendi işimize baktık her zaman…

Evlilik aşkı öldürür mü? Evlilik zamanla monotonlaşır mı? Bu sorulara benim bakış açım şu: “ Nasıl istiyorsanız öyle olur. Gerçek sevgi ve aşkla başlayan bir evliliği sit com yapmakta sizin elinizde, belgeselde. Her şeyde bir ayna vazifesi gördüğümüzü, düşünüp oluşturduğumuzu, yarattığımızı ve seçtiğimizi yaşadığımızı düşünürsek eğer…”

Sevgi ve saygıyla kalın,

Sy